Hoe ons brein vaak gekaapt wordt door de ‘negativity bias’

Onlangs keek ik de geweldige, op ware en bizarre feiten gebaseerde, serie Dopesick. Hierin speelt een arts, Dr. Samuel genaamd, die jarenlang de pijnstiller OxyContin heeft voorgeschreven – tot zijn grote spijt.

Mocht je dit niet weten: OxyContin werd gepresenteerd als een wondermiddel tegen pijn, maar is verwant aan heroïne en bleek later aan de basis te staan van de gigantische opiatencrisis in de verenigde staten. Naar schatting kostte deze crisis alleen in de VS al meer dan 500.000 mensen het leven.

In het verhaal zie je Dr. Samuel ongelofelijk worstelen. Veel van zijn patiënten raakten zó verslaafd aan dit middel dat hun hele leven volledig ging draaien om het verkrijgen ervan. En sommigen overleden aan een overdosis. Ook zelf is hij er inmiddels aan verslaafd geraakt. Hij is ten einde raad en voelt zich diep schuldig voor de desastreuze effecten van zijn handelen. Tijdens zijn herstel spreekt hij met een wijze non, Sister Beth genaamd.

Een deel van het gesprek loopt als volgt:

Dr. Samuel: ‘Ik kreeg zo’n hekel aan mezelf toen ik de arrestatie-rapporten las. Sommigen waren oud-patiënten die ik nog op de wereld heb gezet. Ik schaamde me en voelde me zó schuldig.

Sister Beth: Ik ga je even onderbreken, Sam. Kun je me vertellen hoeveel baby’s jij op de wereld hebt gezet?

Dr. Samuel: Euh… 214… Destijds deden we alles nog zelf…

Sister Beth: Het was vast geweldig om al die ouders te kunnen helpen… Al die pijn en zorgen… Hun kinderen ter wereld brengen… En anders dan de meeste stadsdokters zie jij ze ook echt ópgroeien…

Dr. Samuel: Ja…

Sister Beth: Je hebt fouten gemaakt, maar je hebt óók geweldige dingen gedaan…

Dr. Samuel: Hmm

Sister Bethh: Voor de volgende sessie wil ik graag dat je opschrijft hoe het voelt om een baby op de wereld te zetten… Oké? En ik wil dat je focust op de positieve dingen die je hebt gedaan… We weten allemaal waar je spijt van hebt… Maar ik wil horen over die bevallingen!

Arts (in tranen): Ja… is goed…

Het blijkt later een keerpunt in zijn herstel. Niet alleen krabbelt hij langzaam op uit de krochten van verslaving. Later helpt hij op precies dezelfde manier ook weer andere mensen die hij zelf begeleidt.

Waarom schrijf ik je dit?

Allereerst hebben deze serie op Disney Plus en de vergelijkbare, nog meer op sensatie gerichte, Painkiller op Netflix mij de opiatencrisis in de VS beter doen begrijpen. Mocht het je interesse hebben, dan zijn beide series aanraders.

En tsja, de dialoog tussen dr. Samuel en Sister Beth is mijns inziens een prachtig voorbeeld van positieve psychologie. Natuurlijk doet Sister Beth het niet helemaal volgens het oplossingsgerichte boekje. Maar toch illustreert het mooi hoe ons brein vaak gekaapt wordt door de ‘negativity bias’, waardoor we enkel nog het negatieve kunnen zien en onszelf nauwelijks kunnen vergeven. En soms hebben we dan iemand nodig die ons liefdevol wakker schudt en ons de andere kant op laat kijken…

Wil jij meer leren over Oplossingsgericht coachen?

Kijk dan hier voor het boek, hier voor de online training en hier voor de driedaagse Basistraining.

Maandagse maak de wereld mooier mails